Η συνάντηση

Τι χρειάζεται άραγε για μια συνάντηση;
Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Έστω από τα μισά του δρόμου ή από όποιο άλλο σημείο νομίζει ότι βρίσκεται, για να μπορέσει τελικά να κάνει τις δύο άκρες να συναντηθούν.
Aυτό που είπα ακούγεται πολύ γραμμικό και μου θυμίζει την γνωστή τοιχογραφία του Μιχαήλ Αγγέλου με τα δάκτυλα των χεριών σε προέκταση και αναμονή επαφής.

Θα μπορούσα να το δω κι αλλιώς: Ότι βρίσκομαι στο εσωτερικό ενός σπιτιού που οι τοίχοι του είναι επίτηδες κατασκευασμένοι ώστε να είναι οι εξωτερικοί τοίχοι. Έτσι εγώ ζω εξω απ' το σπίτι ενώ ο υπόλοιπος κόσμος είναι μέσα... ( ιδέα από το βιβλίο του Douglas Adams " So Long, And Thanks For All The Fish" καθώς και από το blog του Thrass ).
Τότε τη θέση του σημείου επαφής των δακτύλων της τοιχογραφίας την παίρνει η πόρτα του σπιτιού.

Έξυπνο κόλπο για να μην μας πιάνει κλειστοφοβία. Έτσι μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα το αεράκι μας ακόμα και στο βαθύτατο κελί των ενδοσκοπήσεών μας.
Οι "άλλοι" είναι μέσα στο άσυλο φίλε μου... κι εμείς απ' έξω. Και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να διαβούμε την πόρτα και να τους συναντήσουμε!

Αλλά αυτό είναι απλό πια αφού οι ανάγκες της ζωής ούτως ή άλλως θα μας υποχρεώσουν να περάσουμε το κατώφλι της πόρτας. Κι ας μην είναι για καμμιά βαρυσήμαντη συνάντηση. Ας είναι και για τα ψώνια του supermarket ή για μια επίσκεψη στον οδοντίατρο.